کوچه پس کوچه ی خاطره ها

لب دریای خیال هستم! به غروب خورشید می اندیشم که چه بی تاب، توانایی روشن بودنش را می بخشد...

ای کاش شهاب، خیال مرا هم به جشن گرم ستاره ها می برد، آنگاه با گونه های مهتاب آشنا می شدم...

فردا باید دنیایی را که در آن زیر بارانی از واژه های محبت، الفبای زندگی می آموختیم، به دست فراموشی بسپاریم؛ کلاسی که در آن، قدیمی ترین قصه های شیرین کودکانه را مرور می کردیم و تمام صفحه ی وجودمان را بذر آلاله ی امید می کاشتیم. لحظه های باهم بودن و برای هم بودن به پایان خواهد رسید...

شاید که روزی دوباره از کوچه پس کوچه های خاطره گذری کردیم تا به یاد سپیدی گچ های تخته سیاه و پنجره ی کوچک کلاس، عکسی از یک منظره ی سفید و پاک را در دفتر خاطراتمان نقاشی کنیم...!

(پونه مرادی)

چشم هایت تلاوت محبت

لب هایت بارانی بهارانه

پایان خشکسالی دل ها...!

و دست هایت سخاوت همه ی خورشید ها!

تو به آسمان از همه نزدیک تری...

دعا کن دمی با تو باشیم

آنگاه سیر همه ی کهکشان ها دشوار نیست...!!!