گذشت؟ ... خوب یا بد؟

دارم از تو می نویسم که نگی دوسم نداری!

آره ! از خوده خودت. دارم از صداقت سخاوت سادگی و صمیمیت خودمون می نویسم. تا حالا به این فکر کردی که چرا گاهی وقتا نمی تونیم اشتباه

بعضیا رو ببخشیم؟ فکر کردی؟ نمی گم نادیده بگیریم چون گاهی اونقدر این اشتباها لوپیه که آدم کفرش در میاد و حس میکنه که تا دنیا دنیاس نمی تونه طرفو ببخشه مخصوصا وقتی (یا به عبارتی نخ سوزن وقتی...) طرف

واست عزیز باشه. دیدین اتفاقا آدم از اشتباهای کسی که واسش مهمه دلگیر میشه نه از اونی که دوستش نداره! منم همین جوری بودم قدیما خیلی زود رنج بودم ولی یه مدت تصمیم گرفتم که خودمو تغییر بدم و الان با

خوشحالی می تونم این پیروزی رو نوید بدم. تمرکز کن! ببین از چند نفر بیزاری؟ از چند نفر خیلی دلگیر و از چند نفر یه جینگال ناراحت؟

خب ببین این آدمایی که نام بردی سه سری هستن: اونایی که دیگه نمی بینیشون _اونایی که به ندرت می بینیشون _اونایی که همیشه باهاشون در ارتباطی یا اصلا هر روز چشمات تو چشاشونه.

خب حالا خوب گوش کن اگه اشتباه بود بی خیال شو و اهمیت نده.

اونایی که اصلا باهاشون کاری نداری که تکلیفشون معینه. تو که می دونی دیگه نمی بینیش پس بگو بابا بی خیال این کارو کرد که کرد تمام شد رفت.

دسته ی دوم که گاهی رویت میشن، به خودت بگو اینا رو که گاهی به گاهی می بینم.حالا گیریم هم که از طرزه برخوردت بفهمه از دستش ناراحتی اگه واسش خیالی نباشه چی؟ که مطمئن هم باش نیست پس بی زحمت کاسه ی داغ تر از آش نشو!

دسته ی سوم هم که حتما آدمای موثری توی زندگیت هستن که هر روز چشمت تو چشمشونه. د نگو نه اصلا! خوب فکر کنی پی می بری که اقلا به اندازه ی یه سر سوزن تاثیر گذارن. اونایی که تاثیر مثبت دارن رو که به خاطر علاقت بهشون ببخش !

افرادی هم که موج منفی شون واست بیشتره سعی کن ببخشی چون اون موقع مجبوری هر روز تحملشون کنی!!!!

به همین سادگی (به همین خوشمزگی ماکارونی...)